مذاکرات میان جمهوری اسلامی ایران و گروه 1+5 به روزهای حساسی رسیده است، به‌گونه‌ای که یکی از اصلی‌ترین جانب جاری در صحنه بین‌الملل را چگونگی نتایج مذاکرات تشکیل می‌دهد. در یک سوی معادله، جمهوری اسلامی ایران قرار دارد که براساس منطق جاری بر صحنه بین‌الملل و قوانین جهانی در کنار تأکید بر لزوم حفظ حقوق هسته‌ای خود لغو تمام تحریم‌ها از همان زمان امضای توافق هسته‌ای را زمینه‌ساز به نتیجه رسیدن مذاکرات می‌داند.
حفظ دستاوردهای نظامی و حفظ جان دانشمندان هسته‌ای از ارکان این مذاکرات است، چنانکه ایران بر عدم پذیرش بازرسی از مراکز نظامی و بازجویی از دانشمندان هسته‌ای تأکید دارد. در سوی دیگر نیز گروه 1+5 قرار دارد که اعضای غربی آن همچنان در توهم زیاده‌خواهی هستند که اساس آن را حذف تمام دستاوردهای هسته‌ای و دفاعی ایران و حفظ تحریم‌ها تشکیل می‌دهد.
آنها با ادعاهایی نظیر وجود گزینه نظامی و بیان مطالبات زیاده‌خواهانه نظیر درخواست نظارت بر فعالیت‌های دفاعی ایران و مصاحبه با دانشمندان هسته‌ای سعی در بالا بردن هزینه‌های ایران دارند تا با سیاست فشار حداکثر مطالبات خود را طلب کنند. یک نکته بسیار مهم در چهارچوب رفتاری غرب مشاهده می‌شود و آن فضای رسانه‌ای گسترده برگرفته از مجموعه‌ای از کلیدواژه‌ها است.
تحریم‌های ایران لغو نمی‌گردد، بلکه کاهش می‌یابد، ساختار بنیادی تحریم‌ها باقی خواهد ماند، تحریم‌های آمریکا به قوت خود باقی است، کنگره تصمیم‌گیرنده نهایی درباره مذاکرات است و هر زمان بخواهد تحریم را باز می‌گرداند، تحریم‌های ایران در کوتاه‌ترین زمان ممکن برگشت‌پذیر خواهد بود، تعلیق تحریم‌ها مشروط به راستی‌آزمایی خواهد بود و... از جمله عبارات کلیدی در محافل رسانه‌ای آمریکا است.
حال این پرسش مطرح می‌شود که چرا آمریکایی‌ها چنین فضای رسانه‌ای را ایجاد کرده‌اند و در ورای آن، چه اهدافی را پیگیری می‌کنند؟ یک اصل اساسی در حوزه اقتصاد جهانی وجود دارد و آن اینکه اقتصادی‌ها در منطقه‌ای که امنیت سرمایه‌گذاری نباشد ورود نخواهند کرد؛ چه کشورها و چه شرکت‌های خصوصی.
جهان در حالی به لزوم برخورداری از ظرفیت‌های اقتصادی ایران اذعان دارد که آمریکایی‌ها با ایجاد فضای تردید و ابهام درباره لغو تحریم‌های هسته‌ای، عملاً جامعه اقتصادی جهان را در سر دو راهی ورود یا عدم ورود به اقتصاد ایران قرار می‌دهد. القای تصور عدم امنیت سرمایه‌گذاری در ایران بعد جدیدی از تحریم است که علیه ایران اعمال می‌شود. کشورهای غربی در ظاهر مدعی هستند که در ازای دست کشیدن ایران از حقوق هسته‌ای خود تحریم‌ها را تعلیق می‌کنند، اما در عمل با ایجاد فضای منفی درباره چگونگی لغو تحریم‌ها و شرایط حاکم بر اجرای توافقنامه عملاً از تعاملات اقتصادی کشورها با ایران جلوگیری می‌کنند. این سیاست با اعمال تحریم‌های خودخواسته کشورها در برابر ایران همراه خواهد شد، در حالی که غرب در ظاهر ادعای لغو تحریم را مطرح می‌کند.
نکته بسیار مهم آنکه غرب در گام بعدی با این ادعا که کشورها پذیرنده روابط اقتصادی با ایران نیستند از یک‌سو سیاست ادعای انزوای جهانی ایران را مطرح کرده و فضای تحقیر ملت ایران را در پیش می‌گیرد و از سوی دیگر با ادعای نبود سرمایه‌گذار و طرف قرارداد خارجی با ایران، ورود انحصاری به اقتصاد ایران را پیگیری می‌کند. با توجه به آنچه ذکر شد می‌توان گفت که فضای رسانه‌ای غرب درباره نحوه لغو تحریم‌ها سیاستی برای اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران است، در حالی که در ورای آن اهداف سودجویانه اقتصادی را نیز پیگیری می‌کنند؛ راهبردی که ایستادگی در حفظ حقوق هسته‌ای و تأکید بر لغو تحریم‌ها و اجرای این اصل مهم که در تعاملات اقتصادی اولویت با کشورهایی خواهد بود که در تحریم ایران نقش نداشته‌اند و نپذیرفتن انحصار‌طلبی اقتصادی غرب راه مقابله با طراحی‌های احتمالی غرب خواهد بود.
